Uzun yıllardır çocuklarla çalışıyorum. Yeni bir aile ile tanıştığımda en çok merak ettiğim şey şudur; bu ebeveynler çocuklarına gerçek bir sevgimi veriyor ? Yoksa çocuklarına ihtiyaçlılıklarını sevgi adı altında mı gösteriyorlar? Bu ikisini ayırt etmek çok önemli . Çünkü bir çok ebeveyn kendi ihtiyaçlarını çocuklarını projeye çevirerek gidermeye çalışıyorlar. Ve çoğu ebeveyn bunun böyle olduğunun farkında bile değil. Ebeveyn kendi karşılanmamış narsistik ihtiyaçlarını çocukları üzerinden karşılamaya çalışırken burada çocuğa müthiş bir ihtiyaçlılık artar. Çocuk sevgiden çok ebeveynin bu ihtiyaçlılığını fark eder ve onları mutlu etmek için ebeveynin projesine hizmet etmeye başlar. Ne gariptir ki ebeveyn kendi ailesinden yeterince sevgi almadığı için çocuğuna sevgi vermek yerine kendi giderilmemiş ihtiyaçlarını gidermesi konusunda görev verirken . Aynı döngü kendi çocuğu içinde tezahür edecektir. Yeterince sevgi alamayan çocuğunda narsistik ihtiyaçları artacak ve hayatı boyunca bunu tamamlamaya çalışacaktır. Nesiller boyu devam eden bir döngü oluşacaktır.
Çocuklarını projeye dönüştüren ebeveynler çocuklarının meraklarına, ilgilerine, arkadaşlık ilişkilerine önem vermeden çocuğun kendi projesine hizmet etmesini bekler. Örneğin, çocuk İngilizceye ilgi duymuyordur. O top oynamaya ilgi duyuyordur. Ama bu önemli değildir . İngilizce bilmek ebeveyn için bir statü kaynağı ise çocuk top oynamak yerine İngilizce kursuna gönderilir . Bu çocuk kendisine saygı duyulmayan, sevgi eksikliği içinde büyüyen bir çocuk olacaktır. Çok iyi İngilizce bilecektir ama duygusal dünyası hep yarın kalacaktır…
Siz de fikrinizi belirtin