Çocuk ve Ergen Terapisi

Çocuk ve ergen terapisini diğer terapilerden ayıran en önemli nokta çocuğun ya da gencin kendi talebiyle gelmesi yerine gözlemlenmiş problemleri nedeniyle ailesi tarafından getirilmesidir.

Çocukluk dönemi kişilik özelliklerinin yapılandığı önemli bir dönemdir. Çocuk terapisinde ana hedef, var olan veya gelişebilecek problemlerin çözülmesinde hem çocuğa hem aileye destek olmaktır.

Çocuk psikologlarının terapide çalıştıkları alanlara örnek olarak; kardeş kıskançlığı, yakın/ebeveyn kaybı, boşanmanın çocuk üzerindeki etkileri, uyku problemleri, tuvalet alışkanlığı kazandırma, tırnak yeme, davranış bozuklukları, okul problemleri, yemek yemek istememe, çocukluk korkuları, öğrenme güçlüğü, dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu ve öz güven problemleri gösterilebilir.

Ergenlik dönemi ise çok sancılı ve fırtınalı bir dönemdir. Bu dönemde genç, hem fiziksel hem duygusal ve ruhsal birçok değişimi bir arada yaşar. Bazı ergenler içe kapanırken bazıları agresif davranışlar gösterme eğiliminde olurlar. Her iki durumda da müdahale ve destek alınması gerekir.

Ergen terapisinde kimlik bunalımı, akademik sorunlar, duygu durum değişikliği, öz güven, aile içi iletişim problemleri, sağlıklı akran ilişkileri oluşturma , davranış sorunları, dikkat problemleri ve birçok noktada yardımcı olunur.

Oyun terapisi, çocukların güvenli bir ortamda kendi duygularını fark edebilme, sorunlarını anlamlandırabilme ve çözüm geliştirmelerine yardımcı olan bir tekniktir.

Çocuğun değişik minyatürler aracığıyla bilinçaltında işlenmemiş sorunlarını bilinç düzeyine getiren ve o sorunlarla tekrar çalışma imkanı sağlayan bir terapi tekniğidir.

Oyun aracılığı ile anne-baba-çocuk arasındaki ilişkiyi güçlendirmeyi hedefleyen bir terapi yöntemidir. Anne ve babanın, çocuğu ile duygusal bağ kurarak onların ihtiyaç ve problemlerini anlama; bu ihtiyaç ve problemlere çözüm getirme imkanı tanır.

Kuklalar aracığı ile çocuğun kendi sorunlarını fark etmesine ve sorunlarına çözüm bulmasına yardımcı olan bir tekniktir.

Theraplay, terapistin aktif olarak yönlendirdiği çocuk ve ebeveynin oyun sürecine dahil olduğu bir oyun terapisi yöntemidir. Ebeveyn-çocuk ilişkisinde bağlılık, yapı, besleme, mücadele olarak belirlenen 4 temel özelliğe odaklanır. Terapist, ebeveyn-çocuk ilişkisini bu 4 özellik açısından değerlendirir ve desteklenmesi gerektiğini düşündüğü alanlara yönelik oyunlar planlar.

Göz hareketleri ile duyarsızlaştırma ve yeniden işlemleme yöntemidir. Çocuğun hayatında yaşadığı büyük ve küçük travmalar beyinde çözülmemiş bir şekilde depolanır. Göz hareketleri aracılığı ile bu çözülmemiş travmalar harekete geçirilir ve çocuğun bu travmatik anıyı daha sağlıklı bir şekilde işlemleyip tekrar depolanmasını sağlar.

Bilişsel davranışçı terapi, bir olay yaşadığımızda bu olaya karşı gelişen düşüncelerin duygu ve davranışı etkilediğini söyler. Çocuğun işlevsel olmayan düşünceleri ile çalışarak, daha işlevsel olan yeni düşüncelerin inşa edilmesini sağlar. Böylece çocuğun, bu işlevsel düşünceleri arttıkça buna bağlı olarak duygu ve davranışları da işlevsel olacaktır. Bu sayede daha sağlıklı bir yaşam sürecektir.

Dr. Mel Levine, insan zihninin 8 nörogelişimsel sistemden oluştuğunu ifade eder. Bu alanlar: Dikkat kontrol sistemi, hafıza sistemi, dil sistemi, mekansal düzenleme sistemi, ardışık düzenleme sistemi, motor sistem, yüksek düşünme sistemi, sosyal düşünme sistemidir.

Dr. Levine’e göre, çocuğun güçlü olduğu ve gelişmesi gerektiği alanlar belirlenip, bu alanlar üzerine psiko-eğitsel çalışmalar yapılır. Ayrıca kurumumuzda disleksi, disgrafi, diskalkuli gibi öğrenme güçlü alanlarında psiko-eğitsel çalışmalar da yapılmaktadır.